| Strona główna | Mapa serwisu | |
 |  |
 Informacje o Księstwie |
Mieszkańcy |
Rozrywka |
|
|
| Mitologia Tyrencji-Zaświaty Mitologia Tyrencji wykształciła ciekawe spojrzenie na temat życia wiecznego. Podobny jest do znanych nam innych mitologii, lecz posiada pewne oryginalne cechy. Przede wszystkim centralnym punktem zaświatów jest Erad. Dusze wstępują do niego poprzez Ar-den-dryat – bramę zaświatów. Później przed obliczem Haroda, boga śmierci i sędziego umarłych dokonują ostatniego opowiedzenia swojego żywota na ziemi. Harod może wskazać trzy możliwe drogi. Pierwszą z nich jest trafienie do wyższej sfery świata zmarłych – Irmeny. Tutaj dusze na powrót zyskują swoje dawne ciała i prowadzą życie podobne w świecie żywych, lecz tutaj zmarłym obce są cechy takie jak ból, zmęczenie, nieszczęście. W dniu końcu świata będą walczyć z plugastwem zrodzonym z Nighogona. Najwyższą sferą Irmeny jest Armena. Do niej trafiają najbardziej zasłużeni herosi, stając się niemal istotami pół-boskimi. Siedzą przy Terisie, ich przywódcy, aby wraz z nim stoczyć walkę z samym Nighogonem wraz z końcem świata. Drugą jest pozostawienie duszy w Eradzie na określony czas, gdzie może przeprosić i żałować za popełnione grzechy. Czas przebywania zależy od ciężkości grzechu. Najlżejszym jest pycha, a najcięższym jest zdrada – zwłaszcza własnego otoczenia, własnej ojczyzny. Jeżeli w takim wypadku dusza błaga o danie drugiej szansy, może uzyskać zbawienie jedynie powtórnie zstępując na ziemię jako zwykły śmiertelnik i żyjąc tyle lat, ile żył w poprzednim życiu, przestrzegając wszelkich cnót. Trzecią jest ostateczne potępienie i skazanie na zapomnienie. Takowa dusza szybko zostaje pożerana przez Nighogona, w jego ukrytej krainie Mourhoil. Tam Nighogon zbiera swe siły, pożerając te dusze. Wiara w ostatnie rozwiązanie doprowadziła do kontrowersyjnego wierzenia, że zabicie wyjątkowo złego człowieka jest usprawiedliwione, ponieważ im bardziej człowiek był zepsuty, tym bardziej wzmacniał Nighogona. Najważniejszym przesłaniem wierzenia jest jednak to, że najgorszą formą grzechu jest zdrada, a najlepszym dobrym uczynkiem jest patriotyzm połączony z pomocą dla własnego narodu. Tak więc ostateczna walka między dobrem, a złem zależy głównie od człowieka, który poprzez swe postępowanie poniekąd wybiera faworyta/zwycięzcę. Koniec |
| Vendsel 2006 All rights reserved |
